วัน วัน หนึ่ง

ถึง คุง ผู้ อ่าน งับ

ช่วงนี้ก็อยากกลับมาเขียน ดู บางเเต่ขอเป็นเเบบ ธรรมดาดีกว่า คงไม่มีคนเข้ามา

ยกเว้น คุณ ที่กะลัง อ่านอยู่ รึ พูดกะตัวเอง

วันนี้ก็ไป โรงเรียนมา กีฬาสีง่านะ ชังเหนื่อย อ่อน เหลือ เกิน นานมาเเล้ว สินะที่พวกเราทำกันมา

เเต่ก็ ยังคงทำกัลล์ ต่อไป งิงิ สีม่วงทำเลิศมากง่า เเต่สี ช้านเนี้ยดิ คิดกันเเล้ว คิดอีก ก็ ยัง

สรุปกันไม่ได้ ฮะๆ วันนี้ๆ เฮียเเกลงเเข่ง บาส ก็ไป ดูกะพวก อาร์ท เพราะ ขี้เกลียดเดินไกล ง่า งับ

อาร์ทรับหน้าที่พากย์ไห้ อ่า ก็ดี นะ ฮะๆ เเต่พอเล่นไปเเล้ว ก็ นำ ทำไมไม่ชนะไห้เร็วกว่านี้ ล่ะ หรือ?

เฮ้อ ~ ก็ชนะ นะ ตั้ง४-२ ชนะตัวเตร็ง (ตอนเเรกเค้าอ่านว่าเกร็ง ฮะๆ ก็จริงนิ อ่านได้ 2เเบบ )

เเละเเล้วพอ เข้าช่วง ครึ่งหลัง ง่า เฮียก็ได้รับ บาดเจ็บ ट^ट เสียใจด้วยนะ เเต่ เฮียเเกก็ยิงเข้าไป१ ลูกเเล้ว

วันนี้ กลุ่ม น้องสาวได้ฤกษ์ ทำ เก้าอี้กันเเล้วไปดูมา ก็ เห็นเเต่ กล่องลัง ที่ตัดเเล้ว มั่ง

เห็นเค้าว่า สีม่ว งก็ ประสบ ปัญหา พอกันเลย ๆ วันนี้ เเม่มาล่ า ไม่อิจฉาเธอเเล้วนะ นังนางสาว

เเต่วันนี้ ทามไม่ดี ฮะๆ เเม่ งอนเรา เลย เรียนชีวะ กะ บญสนอง อาจารย์ น่าร้าก ~

หมั่นใส้น้องง่า เรากะลงเเข่ง A-Math เเระ กิกิ น้อ ง น่า ร้ากกัน จัง เเต่ จะ

น่าร้ากขึ้น ร้อยเท่า ถ้า เธอ ตั้ง ใจ ซ้อม เเสตนกันหน่อยนะ วุ๊ย

ช่วงนี้ไม่รุเป็นไร รุสึกมีความสุขกาย สบายใจทุกวัน เเต่ก็เริ่มเบื่อๆ นิส เเล้วล่า ฮะๆ

ได้ มีความสุขสุดๆ ๆๆ ๆๆ เลย ดีใจเเละจะเก็บเป็นความทรงจำที่ดีนะ ค่ะ คุณ

เเละ หลัง จาก นั้น ไม่ นาน คุณ ก็ ทำ ไห้ ช้านเจ็บ เหลือเกิน เฮ้อ~ เธอเป็นไง กันเเน่ ง่า

ช่วย รุ ตัว สัก ที ได้ป่ะ ฮะๆ เราจะ กลับบ้าน นอกเเล้ว ดีใจสุดๆ ไป กีฬาสี โรงเรียนเก่า หวัง ว่าจะ

เจอเเต่เรื่อง ดี นะ ไม่รุเเระ วันนี้เมาๆ ฮะๆ ไป ดี กะ เบย เกย



ปล। ทำไม เรามีความสุข จัง ว่ะ งิงิ


चक*คุณ เฮีย ขอโทดนะ ก๊า ที่ ทาม รองเท้า เธอ หาย ขอโทด ค่า มากๆ तत्तत्^त्त्त्त्त्त्त

นี้ๆ เค้า ทามงาน เเรก เงิน ตามที่เธอบอกเเล้ว นะ เเต่ มัน ยังมีกลิ่นอยู่เลย ฮะๆ วันนี้กะเอาไปคืน

เเต่เธอ บาดเจ็บง่า เลย ยังไม่ได้ คืนได้เลย ฮะๆ ^0^ ไว้เจอเเล้ว คืนงับพ้ม

[ความ รักที่อยู่ข้างหลัง ]

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วนะหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่งที่มีนามว่า หมู่บ้านแห่งความฝัน มีเด็กชายและเด็กหญิงคนหนึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทกันมา เด็กชายผู้ขาดความสมบูรณ์ทางครอบครัว เขาต้องกล่าวลาพ่อที่ไม่มีวันจะกลับมาตั้งแต่ ตอนอายุ 4 ขวบ เขาอยู่กะแม่และรักเธอมาก นามของเขาคือ 12 ถึงแม้กระนั้น เขากลับใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เขารักแม่เขา เขารักพ่อเขา แม้ว่าพ่อจะไม่อยู่แล้ว และเขารัก เพื่อนผู้แสนดี ......... เพียงเท่านี้ก็ทำให้เค้ามีความสุขแล้ว
6ปีผ่านไป แล้ววันหนึ่ง เรื่องเลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น เขาออกไปเที่ยวในป่า เก็บผลไม้ ฟืนในป่ากับ.. . . อย่างปกติเหมือนทุกวัน แต่แล้วควันดำก็ปรากฏเหมือนเป็นลางบอกเหตุมาแต่ไกล พลัดผ่านสายลม ต้นไม้ ดอกไม้ แสงแดดที่อบอุ่น เหมือนมันทำให้ความขาวบริสุทธิ์และ ความสนชื่นต้องหม่นหมอง เหมือนมันเป็นปีศาจร้ายที่ค่อยทำร้าย พลัดพรากความสุขของผู้คน 12 ได้เพียงอธิฐานกับตัวเอง และ สวดมนต์กะพระเจ้า ไปพร้อมกะ........ ‘ขอเถอะอย่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาอีกเลย’
เพียงแต่เขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ เล็กเกินไปกว่าพระเจ้าจะเห็นได้ทัน ท้วงที 12 และ .... รีบวิ่งจาก ป่าเพื่อไปดูที่เกิดเหตุ พระเจ้าช่วยเค้าได้เพียงเล็กน้อย แม่ของเค้ายังไม่ตาย แต่อาการหนักมา 12 เข้าโอบกอดแม่ทันใด แม่ผู้เป็นคนสำคัญที่สุดขอเขา ในวันนั้นแม่กล่าวกับเขาอย่างล้าๆ “12 ถ้าแม่เป็นอะไรไป แม่ขอเพียงแค่ให้ลูกมีความสุข แม่ขอให้ลูกออกตามหาความสุขจนเจอนะ ลูก ถ้าลูกมีความสุข แม่ก็จะมีความสุขเหมือนลูกจ๊ะ แม่จะค่อยมองดูลูกอยู่นะจ๊ะ ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหน จะเป็นอย่างไร ขอให้ลูกรู้ไว้นะ ว่า แม่รักลูกเสมอ ลูกรัก ” แม้คำจะดูเศร้าแต่แม่เขาอาการดีขึ้นเลื่อยๆ ตามลำดับ จนหายดี
12 มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เหลืออยู่กับการอยู่บ้านและทำงาน เพื่อดูแลแม่เค้าอย่างสุดกำลัง “ผมรักแม่มากๆครับและผมสัญญาผมจะทำให้ แม่ได้เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ”เค้าพรำบอกแม่ทุกวันและเค้าก็ทำให้มันเป็นจริงได้ดีทีเดียว และทุกวันแม่ของเค้ามันจะตอบเค้า “แต่ลูกก็อย่าทำงานหนักไปนะลูก เพียงแค่มีลูกอยู่กับแม่ แม่ก็มีความสุขแล้ว” 12 มีความสุข เค้าทำงานหนักอย่างไม่ย่อท้อ นอกจากแม่แล้วเค้ายังมี ..... ค่อยให้กำลังใจ และ ช่วยเค้าเสมอ ทุกวันที่ผ่านไปชังมีความสุขเหลือเกิน มีความสุขจนเกินบรรยาย
แต่แล้ว 2ปี ต่อมา แม่ของเขาได้สิ้นลมหายใจลงแล้ว เด็กชายที่รู้ข่าวได้เพียงยืนนิ่งๆ สมองเค้าเลื่อนลอย เค้าไม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจ เค้าไม่แสดงสีหน้าใดๆ ได้เพียงมองไปที่พื้นหญ้าแสนรักที่ตัวเองชอบมา ได้เพียงยืนให้เด็กหญิงผู้เป็นเพื่อนรักของตนมอง ได้เพียงเงียบกับเรื่องที่รู้มา เด็กหญิงทำอะไรไม่ถูกเธอ ได้เพียงยืนมองเค้า เธอได้เพียงเศร้าตามเค้าเพียงแต่เธอเศร้ากว่าเค้า เธอได้เพียงแต่ยืนเคียงข้างค่อยเป็นเพื่อน เธอไม่กล้าพูดอะไร
เค้าอยู่คนเดียวไม่เหลือใครแล้วทีเรียกว่าครอบครัว แต่เค้าไม่เคยโดดเดี่ยว เค้ามันมีคนที่ค่อยยืนเคียงข้างจะใครซะอีกล่ะก็ เธอผู้แสนดี CooKiie ไง ทุกวันที่เค้าออกไปไหว้หลุดศพแม่ CooKie จะตามเค้าไปด้วย แล้วเธอก็จะยืนนิ่งเงียบค่อยตามอารมณ์ ทุกครั้งที่เค้า ออกไปทำงานเธอมักจะมารอเค้าที่บ้านเพื่อจะบอกว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่า า าา เธอมักรอที่จะบอกเค้าแบบนั้นเสมอ ก่อนเธอจะกลับบ้านทุกๆวัน เธอค่อยเป็นกำลังใจไห้เค้าเสมอมา เมื่อเค้าเหนื่อย เค้ามักกลับไปที่พักที่ๆ มีคนที่รักเค้ารออยู่ ที่ที่มีเสียงสดใสรอค่อยกานกลับมาของเค้า ที่ที่มีความอบอุ่นเต็มหัวใจ ที่ที่เค้าเรียกกันว่า บ้าน

เวลาผ่านไป อย่างรวดเร็ว เค้ายังคงใช่ชีวิตในหมู่บ้านนั้นเลื่อยมา เค้ามักจะยิ้มเสมอในเวลาที่มีเธอข้างกาย วันหนึ่ง.........พูดกับเค้าภายใต้แสงจันทร์ “เราจะไม่ผลัดพรากจากกันไป ใช่ไหม?” 12 ได้เพียงนิ่งไม่กล่าวตอบเมื่อพูดถึงการพลัดพราก เค้าจำได้ดีคำพูดของแม่ไม่เคยเลือนหาย มันพุดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “แม่ขอเพียงแค่ให้ลูกมีความสุข แม่ขอให้ลูกออกตามหาความสุขจนเจอนะ ลูก ถ้าลูกมีความสุข แม่ก็จะมีความสุขเหมือนลูกจ๊ะ” เค้าหลุดไปกับห้วงความคิด แล้ว เราจะไปตามหาให้แม่ได้ที่ไหนละเนี้ย แล้ว ความสุขมันคือไรกันนะ เรารู้จักรึเป่า แล้ว . .. . รู้จักรึเป่า จะไปไหนดีล่ะ แต่ถ้าไป เราต้องจากกับ .. นะสิ เราไม่อยากจากไปเลย อยากอยู่ด้วยกัน แต่เพื่อแม่ เราควรทำไงดีนะ “12 !!! ฟังฉันบางสิ ทำอะไรของนายอยู่นะ” เสียงเล็กที่คุ้นเคย ดังเข้ามาในโสตประสาท เขาได้สติอีกครั้ง “อ๋อ คือ ฉันไม่แน่ใจแล้วสิ ฉันว่าฉันอยากอยู่กับเธอตลอดไป อยากอยู่ด้วยกัน... แต่ฉันยังมีงานที่แม่ฝากไว้ เธอว่า ฉันควรทำไงดี ฉันสัญญากับท่านไว้แล้วด้วยสิ ทำไงดีนะ” เขาทำหน้าคิด เขาทำหน้าแบบนี้เสมอ เขาไม่ยิ้มเวลาคิด ทำไมนะ ฉันอยากให้เขายิ้มอยู่นะ มองฉันบางสิย่ะ ตาบ้า . . .. ได้เพียงคิดไว้ในใจ เธอทำหน้าจริงจังขึ้น “เออ ฉันคิดว่านะ ถ้าเธอลำบากใจเธอไปทำงานที่แม่มอบให้เธอก่อนก็ได้ เมื่องานนั้นเสร็จแล้วก็กลับมาหมู่บ้านเรา ฉันจะรอเธอเสมอ” 12 ยิ้มอีกครั้ง เค้ามักยิ้มเป็นแบบนี้เสมอหลังจากหาทางออกให้ปัญหาต่างๆได้ “อ๋อ ใช่สินะ ขอบคุณมากๆ เลยนะ เพราะเธอค่อยช่วยฉันเสมอเลย ฉันถึงได้หาทางออกได้” ..... ยิ้มตาม เธอมักจะมองดูใบหน้ายิ้มแย้มของ 12 แล้ว เผลอยิ้มเสมอ เธอไม่ได้บอกอะไรเขา สิ่งที่เธอเก็บมานาน ก็ยังคงเก็บต่อไป ในวันสุดท้ายห่อนออกเดินทางเธอไปหา เขาพร้อมกับเอาของสิ่งหนึ่งไปให้ มันคือ โหลแก้วที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้จากต้นหัวใจ เค้าได้แต่ยิ้ม มันเป็นเสมือนตัวแทนของเธอ “แล้วถ้าฉันเจอความสุขเมื่อไหร่ ฉันจะรีบกลับมานะและ ฉันก็จะไม่ลืมเก็บมันมาฝากเธอด้วยละ ความสุขหน้าตาเป็นยังไงน้า ฉันกำลังจะออกตามหาความสุข~ ”12 พรำออกมาเป็นทำนองเพลง ตาบ้า แค่นายอยู่กับฉัน ฉันก็มีความสุขแล้วล่ะ อย่าจากฉันไปเลยนะ ฉัน ได้เพียงคิดตามลำพังสินะ 12 “ฉันจะเป็นกำลังใจให้นายเสมอแม้เราจะจากกันไปไกล ถ้านายไปไหนแล้วพบความเศร้าก็ขอให้เอาดอกไม้นั้นไล่มันออกไปจากใจ ถ้านายเจอความสุขก็เอาดอกไม้นั้นแลกมันกลับมานะ แล้วอย่าลืมกันล่ะ อย่าลืมว่าถ้าเปลี่ยนที่แล้วต้องเขียน จม. มาไห้ฉันด้วยนะ แล้วถ้าเจอความสุขก็เอากลับมาหมู่บ้านเราเยอะๆนะ แล้วก็อย่าลืมยิ้มทุกวันด้วยล่ะ แล้ว ฉันจะรอนายเสมอนะ ฉันจะรอนาย .เ ส . . ม . .. อ... .” 12 ส่งยิ้มเป็นการจากลาก่อนออกเดินทางไกลอย่างไม่มีวีแววว่าจะกลับมาในเร็ววัน . . . .ได้เพียงแค่ร้องไห้ในใจกับตัวเอง 12ไม่เคยได้ยินเสียงนี้บ้างเลยรึไงนะ
เธอไม่คิดจะชุดรั้งเค้าไว้ เธอไม่ได้แสดงสีหน้าเศร้า แต่เธอกลับยิ้มแล้วบอกเค้าตามเคย สู้เค้านะ แล้วฉันจะรอวันที่เธอกลับมา กลับมาเร็วๆล่ะ ฉันจะรอ ฉันจะรอ อ อ อ เทอได้เพียงพูดคำไม่กี่คำก่อนเค้าจะจากไป

เค้าออกตามหาความสุขตามที่หวัง เค้าไปปีนเข้าหิมะพานถึงยอดสุดก็ยังไม่พบพบแต่ความเหน็ดหนาว ปล่าวเปลี่ยว ไปเยอรมัน ได้รู้แต่วิธีทำไส้กรอก เค้ากลับมีความสุข เพียงแค่ช่วงนั้นหลังจากนั้นเค้าก็กลับมาเบื่อ เค้าไปญี่ปุ่นได้ไปดู งานคอนเสิร์ตมากมาย เค้าได้เรียนรู้เกี่ยวกับกานเป็นคนจัดงานงาน หรือ การเป็นดารามากขึ้น ได้พบดาราด้วย แต่เค้าก็ยังไม่พบความสุข เค้าฝรั่งเศส เค้าได้เรียนรูปการทำขนมปัง ได้ลองทำ
แต่ก็ยังไม่พบความสุขที่แท้จริงซะที เค้าเหนื่อยอ่อน เค้ากลับไปที่พัก เพียง ที่พักนี้ไม่เหมือนเก่า มันมามีเสียงสดใสเหมือนเก่า ไม่มีคำหวานๆที่รอเค้า ไม่มีอาหารที่เตรียมไว้เพื่อเค้า ไม่มีคนนั้นแล้ว ไม่มีแล้ว เค้านึกย้อนไปอดีต ยังมีคนรอเค้าอยู่ เค้าอยากเจอเธอ เค้าคิดถึงเธอ เธอผู้แสนดี เธอผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เธอผู้อ่อนโยน เธอที่เค้ารัก และ ห่วงใย เธอที่รักเค้าเช่นกัน แต่เค้าหวังได้เพียงแค่ให้เธอพบความสุข เค้าออกเดินทางต่อ
เค้าออกเดินทางไป .....................................
เค้าเหงาเค้าคิดถึงเธอ เค้าป่วย เค้าเศร้า เค้าคิด และเค้าตัดสินใจได้ว่าเค้าจะกลับบ้านกลับไปซะทีนะ ที่ที่เค้าจากมา เค้าพึงเคยนึก และนึกได้ว่า เค้าได้พบแล้วได้พบความสุขที่แท้จริงแล้ว ความสุขที่แท้จริงสำหรับเค้าอยู่ใกล้ตัวเค้าเสมอมา การที่เค้าได้อยู่กับเธอผู้เป็นที่รักของเค้าไง
เค้าออกเดินทางครั้งสุดท้ายด้วยความสุขใจ สบายกาย เค้ายิ้มไประหว่างกานเดินทาง จะได้เจอแล้ว เจอเธอ ที่เค้าคิดถึงมานาน จะได้ยินแล้ว เสียงเธอที่ห่างหายไปนานแสนนาน จะได้กินแล้ว อาหารฝีมือเธอ ถึงแม้ว่าจะแย่สักแค่ไหนก็ตาม จะกลับไปหา จะกลับไปบอกความจริง จะกลับไปเจอเธอจะกลับไปสร้างความสุข และแบ่งปันในกันเธอ เค้าวางแผนทุกอย่างได้ เค้ากะจะขอเธอแต่งงานแล้วอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันบนรากฐานของความรัก
แล้วเมื่อเค้ากลับไปถึงบ้านของเค้า เค้าตกใจ เค้าพบ ข้าวของมากมายถูกจัดอย่าเป็นระเบียบ บ้านของเค้ามีฝุ่นเล็กน้อย บนโต๊ะมีผ้าผื่นหนึ่งวางอยู่ มันถูกทักทอได้อย่างงดงาม ทักทอจากความรัก มันชังดูอบอุ่น แต่ดูเหมือนมันยังทักทอไม่เสร็จ เมื่อดูดีๆ แล้ว มันยังค้างอยู่ที่คำว่า CooKie คำที่ไม่เสร็จ ชื่อของเธอ เธอชังเป็นคนที่โหดร้าย เธอจากเขาไปโดยไม่ลำลา เธอทำให้ความหวังของเขาจะพบความสุขที่แท้จริงต้อง พังทลายลงในชั่วพริบตา เพราะเธอ ได้ จาก เขา ไปเสีย แล้ว ก่อน เขาจะ กลับมา ถึง เพียง 2 เดือน
ทำไม ทำไม ทำไมฟ้าถึงไม่เคยมองเห็นความพยายามของ รึว่า ฟ้า ต้องการที่จะลงโทษเขา
ไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าฟ้ามองไม่เห็นเขา ไม่ใช่ว่าฟ้าต้องการแกล้งเค้า และเขาก็ได้รู้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา เขาเป็นคนมองข้างมันไปเอง มองข้ามสิ่งที่ดีที่สุดที่ฟ้ามอบให้แกเขา มองข้ามไปนานแสนนาน มองข้างอย่างไม่เคยคิดจะเหลียวแลมาก่อน มองข้ามไปจนกว่าจะรู้ก็ไม่ทันการ สิ่งที่เขามองข้างและอาจจะเหมือนที่พวกคุณหลายๆคนเคยมองข้ามไป
“ บาง ที ความ รัก ที่ แท้ จริง อาจ จะ อยู่ ข้าง ๆ กาย คุณ เสมอ มา ก็ ได้ นะ เพียง แค่ คุณ ลอง หัน กลับ ไป มอง สัก นิด แล้ว คุณ จะ เห็น ความ สุข ที่ แท้ จริง มัน มัก จะ ตาม มา อยู่ ด้านหลัง ของคุณ เสมอ “
จุดจบ ในช่วงแรกของชีวิตเขาที่เหลืออยู่ เขาทักทอผ้าต่อ ในขณะนั้นเขาได้รู้สึกว่า เขาช่างเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ความรักของเราทั้งสองสมปรารถนา เขาจาลึกความรักของเขาที่มีให้เธอลงไปต่อจากความรักที่เธอมีให้เขาเสมอมา สิ่งที่เชื่อมโยงความรัก ผ้าที่แสนจะมีความหมาย ความรักของเขาไม่เคยที่จะจืดจางไปตามผ้าที่เขาใช้และรักษามันอย่างดี เขามันจะไปนั่งข้างหลุดศพเธอ ร้องเพลง แสดงกล อ่านหนังสือ หรือ แม้เต่พูดคุยถึงเรื่องตามๆที่เขาได้ประสบมา ทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้ดี และเมื่อพวกเขาว่างก็มักจะ มานั่งรับฟังประสบการณ์ ต่างๆ ที่ 12ได้เจอมา ทุกคนที่มาต่างมีความสุข เขาสนุกสนาน กับการแสดง ด้วยความจริงใจ ของ 12 และวาระสุดท้ายของ 12 ทุกคนต่างรู้ดี และเห็นพร้องต้องกัน เขาไม่ได้เอาร่างกายของ 12 มาฝังใกล้ Cooie หรอก แต่เค้า ฝังมันไว้ด้วยกัน ทุกคนต่างสร้างสถานที่ แห่งความรักของทั้ง 2 ถึงแม้มันไม่ใหญ่นักแต่ก็สามารถที่จะใส่ร่างกายที่ไร้วิญญาณแต่ยังคงมีความรักของทั้งคู่ไว้ด้วยกันได้อย่างพอดี
จากที่ผ่านมา 12ได้ตระนักว่าเขาทำหน้าที่อย่างเต็มความสามารถ เขาได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กลับแม่เขาพบความสุขที่แท้ จริง ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กลับ Cookie ถึงแม้ ว่าจะไม่ครบ แต่เค้าก็นำเอาความสุขกลับมาเผื่อ ผู้คนในหมู่บ้านจริงๆ แล้วรู้รึเป่าว่าในครั้งสุดท้าย 12ยังได้มอบ กลีบดอกหัวใจ ที่แห้งเหี่ยว แต่ ยังคงชุ่มชื่นให้แกคนอื่นในหมู่บ้านด้วยล่ะ
และ สำ หรับ ฉัน ก็ อยากจะมอบ ความสุขให้พวกคุณเช่นกัน เมื่ออ่านมาจบแล้วก็ขอให้ทุกคนยิ้มสู้ต่อไปนะ อย่างน้อยถึงแม้คุณไม่เหลือใครแล้วแต่ ฉันเนี้ยแหละที่ จะอยู่เคียงข้างคุณเอง ถ้าคุณมองไม่เห็นฉัน ขอให้ตระนักไว้ว่า ฉันจะอยู่ข้างหลังของคุณเหมือนดัง ความสุขนั้นแหละ ^_____^

ปล. : ถ้าคุณทุกข์ใจเพียงแค่คุณก้มหน้าแล้วบอกสิ่งที่คุณต้องการคุยด้วย ต่อหญ้าบริเวณที่
ท่านยืนอยู่ แล้วมันจะส่งมาถึง ฉันเองล่ะ